Ανάβω και βλέπω τη στάχτη.
Πως καίγεται ,τί απομένει.
Αυτό με κάνει να κοντανασαίνω και το χεις βάλει εσύ.
Να είσαι μέσα μου κάθε τρόπο,να με παρακολουθείς,
να μου κάνεις κακό.Όταν δεν είσαι εδώ να μου μαυρίζεις την ψυχή,
έχεις τον τρόπο σου να μου καις τα σωθικά.
Κι όταν το σβήνω αδυμονώ για το επόμενο.
Δεν έχω εξάρτηση σ'αυτό,
έχω σε σένα και με πνίγει.
Ξέρω γιατί το κάνεις.Να μην έχω δυνάμεις,να μην έχω αντοχή.
Να μην μπορώ να τρέξω.
Κι έτσι να μη μπορώ να φύγω μακριά σου.
2 σχόλια:
Πολύ όμορφο!
Ευχαριστώ για τα σχόλια
:)
Δημοσίευση σχολίου